Uykusuz Geceler

Uykusuz gecelerin çaresi yazmak. 

Nedendir bilinmez son günlerde geceleri uykuya dalmakta güçlük çekiyorum. Freud bunu günlük hayatla bağı koparmakta zorlanmak olarak  tanımlıyor. Ben dönüşümüze bu denli az kala, bu duruma bir tanım getirip işi daha da zorlaştırmak istemiyorum. Bazen basit çerçeveler, basit anlam yüklemeler, insanı kurtarabiliyor. Uykusuzluk işte, uyuyamıyorsan üret. Mesela uzun zamandır ihmal ettiğin blog sitene yaz. 

Dönüşümüze yaklaşık iki hafta kadar bir süre kaldı. Zaman yine küçük anlara odaklandığında hiç geçmezken, büyük tabloya baktığında insan idrakının dışında bir hızla seyrediyor. Bu ikisi arasında duygu karmaşası yaşarken, bir yandan da kalan son vakti olabildiğince verimli değerlendirmeye gayret ediyorum. Ama ne çare. Zihnim olabildiğince büyük bir kaçış halinde. İstiyor ki sürekli gidişi düşünsün, sonrası için planlar yapsın. Bir insanın senelik ortalama yıllık izin süresi kadar bir sürem var; kitap okuyabileceğim, dinlenebileceğim, kendime ve ilgilerime vakit ayırabileceğim ancak ben zihnimle savaşıyorum. İnanılır gibi değil. Zihnim nasıl olur da bu koskoca 2 haftayı atlayarak yalnızca sonrasına bu kadar takılabilir? Bugünü yaşamazsam, yarın nasıl gelebilir? 

Yaşamayı ertelediğimiz her şey, bir gün hiç ummadığımız bir köşe başında karşımıza dikiliveriyor. Yaslarımız, üzüntülerimiz, kaygılarımız. Bunları bıraktığımız gibi, aynı duygu yükü ile buluyoruz çoğunlukla. Yaşamayı ertlediğimiz mutluluklarımızı ise tarihi geçmiş, bayatlamış, nahoş bir halde buluyoruz, ona eşlik eden bir pişmanlık duygusuyla birlikte. Zamanında sofraya koymadığın her mutluluk, çürüyor. 

 

Şimdi hesabını görelim desek, nice yara var belki sarılacak. Çektikçe arkası gelecek. İnsan biraz da belki bunu ince ince hissettiğinden hiç oralı olmuyor. Sonra diyor, şimdi buna vakit yok. Şimdi sırası değil. Yarın bakarız. Her geçen gün, büyüyor o geçmiş. Hesap şişiyor.  

Bir an, herşey dursa, tüm koşturmaca ve telaş. Ana odaklansak, yaşamamız gereken şeyi ertelemesek, neyi yaşardık acaba? 

Sonra bir an, sarmaya kalksak yaralarımızı. Hangisinden başlardık önce?

Merve G.

Gaborone 

Afrika'da Bayram Sofrası!

Bayrama bir gün kala, Afrika'da iki başımıza bayram sabahı ne yapacağız düşüncelerine çoktan dalıp gitmiştim. Burada, değil tanıdık yüzler olması, bayramdan bile bihaber bir topluluğun içinde bizi nasıl bir gün bekliyor diye düşünmeden edemiyordum. Unutmuşum, hayat her zaman taze heyecanlar sunuyor insana. Unutturmuyor kendini, köşe başında birden çıkıveriyor karşına. Her zaman, tam zamanında! 

Bizim köşe başımız bayram sabahıydı. Heyecandan uyuyamadım o sabah. Buğra bayram namazına gittikten sonra kalktım. Buğra'nın anlattığına göre camide bayram namazını kıldıran imam, dillere destan bayrama özel bir cübbe giymiş. Cami oldukça kalabalık ve hareketliymiş. Buğra geldiğinde, havuz kenarında bir bayram kahvaltısı yaptık. Hava çok güzeldi, güneş alabildiğine parlak. Kahvaltıdan sonra, daha önce bizi evinde bir iftar yemeği ile ağırlayan Sri Lanka'lı bir ailenin davet telefonu ile heyecanlandık. İftar yemeği o kadar keyifli ve sıcak geçmişti ki, bir yandan o aileyi tekrar görmeyi istiyordum, bir yandan da o gün için yaptığımız gezme planını düşünüyordum. Derken evet dedik, geliyoruz! 

 

Öğleden sonra takıldık Tarık ve Zehra'nın peşine.Tarık ve Zehra, 15 yıl önce Sri Lanka'dan buraya göç etmişler. 14 yaşında bir kız ile 2 yaşında bir erkek çocukları var. Ailenin tüm bireyleri çok güler yüzlü, misafirperver ve sıcacık insanlar. Bizi Hint mutfağı ve muhteşem baharatları ile tanıştırdılar:) İşte şimdi de onların buradaki aile dostlarının evine bayram yemeğine gidiyorduk. Heyecanım doruktaydı.

Müstakil bir evin bahçesinden içeri giriyoruz. Bizi en az Tarık ve Zehra kadar sıcak iki aile karşılıyor. Bahçede kocaman bir masa, sofra hazır. İnsanların sıcacık hali anında bizi çepeçevre sarıyor ve kendimizi aralarında buluyoruz. Ortamın bana yaşattığı duyguları hangi kelimelerle tarif edeceğimi çok düşündüm yazıya başlarken. Zihnimden geçen hiç bir cümle tam olarak hislerimi yansıtmıyor ne yazık ki. Fakat, hislerime en yakın anlatım şu olurdu sanırım; kabul ve dahil edici halleri, insanı bir anda kuşatıyor ve bambaşka bir kültüre sahip olmanıza rağmen aralarına karışıp gidiyorsunuz. Oldukça eğlenceli bir sohbet ortamları var. Gülüyor, şakalaşıyorlar. Stres ve koşturmaca yok en önemlisi bu. Ayrıca aralarına ilk defa katılmamıza rağmen biz varız diye farklı davranmıyorlar. Oldukları gibiler, işte tam da bu nedenle kendimizi hiç de misafir gibi hissetmedik. Neşeleri ve doğallıkları zamanı hızlandırıyor. Zira, vaktin nasıl geçtiğini hiç anlamadık.

Yemeklere gelince, masadaki herşeyin tadına baktım. Keskin ve alışık olmadığımız baharatlar bizi biraz afallatsa da bir süre sonra tabağımızdaki herşeyi silip süpürdük. Et pişirmek mi, işte o işten çok iyi anlıyorlar! Yemeye çok düşkünler, her türlü şeyi yalnızca ellerini kullanarak yiyorlar. Fakat o işin bir tekniği var, öyle her babayiğidin harcı değil yani.  Masada tek çatal kaşık kullanan bizdik:) Yemeğin arkasından çay servisine geçildi. Bize beyaz çay mı siyah çay mı diye sordular. Beyaz çay sütlü oluyormuş. Ancak çaya sonradan süt ekleyerek yapılmıyor. Hazırlanışını gördüm, kocaman bir tencerede önce sütü kaynatıyorlar. Sonra içine bildiğimiz siyah çay atıp biraz demlenmesini bekliyorlar. Çay rengini verdikten sonra bir süzgeç ile süzüp servis çaydanlığına aktarıyorlar. Siyah çayla araları yok, bizim için iki fincan demlediler ne olur ne olmaz diye:) 

 



Çayın arkasından tatlı servisi başladı. Çeşit çeşit tatlı. Ancak o kısımda kendileri de kabul ediyorlar ki pek başarılı değiller. Hepsinin dilinde baklava:) Türkiye'yi anıyoruz hep birlikte. İçlerinden bazıları Türkiye'de bulunmuş. Anılarını anlatıyorlar, yüzümüzde gururlu bir tebessüm ile onları dinliyoruz... 

       

Gün bitti. Hem ruhlarımız, hem bedenlerimiz doymuştu. Bu bayram, farklı bir kültürün sofrasına konuk olduk. Hayatımda hiç unutamayacağım bir bayram günü geçirdim. Eve geldiğimde içim sıcacıktı, huzur doluydum. Sabah ailelerimizden ve sevdiklerimizden ayrı oluşumuzun burukluğu, bir nebze olsun dinmişti. O bayram sofrası, Allah'ın bizim için hazırladığı bir izzet-i ikram değildi de neydi... Geriye bayramın diğer günlerinin tadını çıkarmak kalmıştı. Biz bu bayram, hem sevdiklerimizi çok özledik, hem çocuklar gibi şendik! 

Merve G. 
Gaborone

Gülümseyen Fotoğraflar

Bilgiye ve başkalarının yaşadığı hayata ulaşmanın kolaylığı bizleri gün geçtikçe daha kısır bir bakış açısına itiyor sanki. Blog sitelerinin, sosyal medya araçlarının, insanların kendi yaşamlarına ait deneyimlerini gerek yazıyla gerek fotoğrafla paylaştığı her türlü alanın hayatlarımıza nasıl ince ince işlediğini hayretle izliyorum. 

Üretmek ve ürettiğini paylaşmak kadar güzel ne var şu dünyada. İnsana kendini değerli hissettiyor. Hele de son zamanlarda en büyük ihtiyacımız buyken. Yalnız, tüm bu araçları kullanırken, kendimizi yalnızca ortaya koyduğumuz ürün kadar anlaşılabilir yaptığımızın farkına yeni vardım. 

Artık başkalarının hayatlarını takip ederken yalnızca gördüğümüz somut cümle ve fotoğraflar kadar düşünebiliyoruz. Daha sıklıkla keyifli anların ve mutlulukların paylaşılması, o insanın inanılmaz bir rahat içerisinde, hayatını her an mutlu mesut yaşadığı izlenimi veriyor. 

Bilmem ki, hepimiz, paylaştığımız kadar mutluluk dolu muyuz?

Bilmem ki, en yakınlarımız bile bizi yalnızca gördüğü cümleler, fotoğraflar kadar mı bilmeye başlıyor?

Bu mu insanlarla aramızı açıp, bizi birbirimizden her geçen gün biraz daha uzaklaştırıyor. Neticede insanları ve toplulukları birleştiren en büyük şeylerden biri de zorluklar ve acılar değil midir bir yerde. Hepimiz hayatta bir şeylerin acısını çekerken, sürekli mutluluk pozları veriyoruz. Zorluklarımızı macera gibi anlatıyoruz(!).

Belki de işte tam da bu nedenle, birbirimize karşı daha acımasız daha tahammülsüzüz. Artık birbirimizin zorluklarına daha az tanık oluyoruz. Kendimizi de bu tanıklık konusunda daha az sorumlu hissediyoruz. Gördüğümüz kadarını biliyor, ona inanıyor, ötesini bilmek gayretine hiç girmiyoruz. Acılarımızı ayrı ayrı çekiyoruz. 

Mecburi yalnızlık ve yalıtılmışlığın insanı daha kırılgan yaptığını deneyimledim burada. Öyle ya, her yeni şey bir macera olduğu kadar, zorluk da barındırıyor içinde. Bunu kaçırdık mı ne?  Hayat hep gülümsediğimiz fotoğraflardan ibaret değil ya. Peki ne kadar yürekliyiz bugün yokluklarımızı paylaşmak konusunda?

Bir de daha önce de bir yerlerde yazdığım gibi, bu beklenmedik eve dönme arzusunu nereye saklayacağız şimdi?

Merve G. 
Gaborone