Ekmek Kokusu ile Uyanmak..

Ev ekmeği yapmak, özellikle hafta sonu sabahlarına denk getirmek, insanda bir ekmek fırınında uyanıyor hissi  yaratıyor. Buğra ile en büyük keyiflerimizden biri, ekmeğin pişeceği saati Pazar günü uyanacağımız saate ayarlamak ve gözümüzü ilk açtığımızda o mis gibi ekmek kokusunu içimize çekmek.. 

Oldukça yoğun geçen iki iş haftasının üstüne, Pazar günü ekmek kokusu ile uyanmak, mutfakta annenin kahvaltı hazırlarken çıkardığı seslerle ve yaptığı gözlemenin kokusu ile uyanmak kadar huzur vericiydi. Kalkarak büyük bir sevinçle mutfağa gittim. Zihnimde ilk uyanan şey, mutfakta derinden gelen bir akşamdan kalma sigara kokusunun olmayışıydı. Ne kadar havalandırırsan havalandır, perdeye sinen sigara kokusunu en çok sabahları alıyorsun. Tabi ben sigarayı bırakma kararı aldığımız gün mutfağın perdelerini bol yumuşatıcı ile yıkamıştım. Bazı anlarda verdiğim kararın doğruluğunu iliklerime kadar hissediyorum. İşte o Pazar sabahı böyle bir an yaşadım. Sonra düşününce fark ettim ki, sigarayı bıraktıktan sonra bu kararımı destekleyecek ne çok şey yapmışım. Sigara ile ilgili şeyleri ortadan kaldırmak, perdeleri yıkamak, tanıdığım insanlarla bu haberi paylaşmak, blog yazmaya başlamak, akşam gezileri...  En güzeli ise diş doktoruna gitmek oldu. Uzun zamandır ihmal ettiğim dişlerimi ajandamda en ön sıraya aldım. Sigaranın izleri ne de olsa en çok orada görünüyor ilk bakışta. Perdeleri yıkamak gibi bir his verdi diş doktoru maceramı tamamlamak. İşte dişlerimdeki izlerinden de kurtuldum! Şimdi geriye dönüp baktığımda anlıyorum, bunların hepsi başarıya giden yolu oluşturan bir bütünün parçaları.

Bugün gittiğim başka bir doktor "Sigara içiyor musun?" diye sorduğunda bir an ne cevap vereceğimi bilemedim. İçme ihtimalim olduğu için değil, senelerin alışkanlığı bu soruya evet demek olduğu için. "Hayır" demedim. "Bıraktım" dedim. Bunu nasıl bir gururla söylediysem, "Nasıl bırakabildin?" diye sorma gereği duydu sanırım. 

NOT: Biz sigarayı bıraktığımızdan beri evimizde ilk defa sigara içen misafir ağırladık. Onlara artık evin hiç bir yerinde sigara içilmediğini, isterlerse balkonu kullanabileceklerini söyledik. Arkadaş muhabbetlerimizin sigara nedeniyle daha çok mutfakta geçtiğini ve bunun bir alışkanlık haline geldiğini düşünürsek, evimizin ilk misafirlerine bizimle salonda oturma sabrı ve anlayışı gösterdikleri ve aldığımız karara saygı duyarak desteklediklerini hissettirdikleri için teşekkür ediyoruz.. Yılbaşını da aynı sükunet ile geçirmeyi umuyoruz:)

Merve G.

Sigara VERİM mi?

Yoğun ısrarlara dayanamayıp tekrar geçtim bilgisayar başına ve bir yazı daha eklemek için sıvadım kollarımı. Şaka şaka, yoğun bir ısrar falan olmadı, hatta blogumuzda en az okunan başlık benim başlığım oldu :) Merve konuda duygularımın, hislerimin eksik oluşuna bağlıyor bu durumu.. Eğer ki duygularımı yazıya eklersem galiba sigarayı özlediğimi yazmam gerekebilir. Ve ben bu tür duygularımla yüzleşmek istemiyorum. Ve bu sebeple sigarayı unutmak için bilgisayar başına kaçıyorum.

Ama size şunu itiraf etmeliyim ki artık ne ile uğraşırsam uğraşayım, zamanım daha verimli geçiyor. Ne zaman bir sigara molası vermem gerektiğini düşünmeden saatlerce istediğim şeyle ilgilenebiliyorum. Bunun ne demek olduğunu gerçekten bıraktığınızda anlayabilirsiniz. Daha önceleri her işimi sigara molaları ile böler ve geri döndüğümde ise tüm konsantrasyonum dağılmış olurdu. Hatta maksimum 1 saatimi alacak bir iş, sigara molaları ile iki,üç saate uzamakta ve işi yaparken de aklım sigarayı ne zaman içeceğimde idi. Bunu abarttığımı düşünenler var ise onlar henüz günde 5-6 sigara içen arkadaşlar olsa gerek. Oysaki günde 1 paket içebilmek için neredeyse her 45 dakikada 1 sigara içmen gerekmekte ve bende sektirmeden bu kadar kısa sürelerde o görevimi yerine getirmekte idim. İçer içmez de anında üzerime bir halsizlik gelirdi. Galiba içtiğim her sigara yerine 1 sayfa kitap okusa idim koca bir ansiklopedi bitirebilirdim bugün :) Neyseki böyle bir hayalim yok :) 

Bu arada uzun zamandan sonra bu hafta halı saha maçımıza katılabildim, diş kontrollerim sebebiyle 3-4 haftadır kaçırıyordum. Sigara içmemenin performans olarak etkisine inanamazsınız, soluk soluğa kalmıyor maç bitiminde hırıl hırıl hırlamıyorsunuz, bir sigara gerçeği olan balgam problemini de yaşamıyorsunuz. Biraz kaleye geçeyim, az biraz defansda durayım demenize de gerek kalmıyor artık :) Anlayacağınız futbol bile daha verimli ve eğlenceli..

Daha verimli günleriniz olması dileğim ile...

Buğra G.

Bir Kestane Macerası

İlk yazımda Buğra ile canımız sigara çektiğinde günü ve saati umursamadan kestane yemeye gittiğimizi söylemiştim. Geçen akşam Buğra eve gelirken yoldan beni aradı, "Hazırlan kestane yemeye gidelim" dedi. Günün bütün stres ve yorgunluğu o an uçup gitti diyebilirim. Sanki hayatında ilk defa lunaparka gidecek bir çocukmuşum gibi heyecan duydum yapacağımız bu küçük ama sıcacık aktiviteden. Evden çıkarken ise fotoğraf makinemizi yanıma aldım. Artık aklımda sürekli anıları ve keşifleri daha canlı kaydetme arzusu var. 

Ve Ankara'nın; ilk geldiğimde Ankara'lılar kadar heyecan verici bulmadığım caddesine doğru yola çıktık. Bahçeli'ye... Hem evimize yakın oluşu, hem de park yeri problemimizin olmayışı bizi Tunalı'dan çok Bahçeli'ye   yönlendiriyor.

Bu seferki Bahçeli gezimiz bende gerçekten çok karmaşık duygular uyandırdı. 2 sene önce Ankara'ya geldiğimde, bu şehirde uzun süre yaşama fikri beni dehşete düşürüyordu... Şehrin imkanları ve güzelliğinden çok, bağ kurduğum insanları geride bırakmış olmanın verdiği bir duygu olduğunu keşfetmem uzun sürmedi. Ancak, imkanları da kısıtlı olunca daha bir zor oluyor tutunmak. İşte, sigarayı bırakışımız ile birlikte Bahçeli gezilerimiz sıklaştı. Sokak aralarında yürüdük, cadde boyu her kestanecinin kestanelerini teker teker denedik, yeni yerler bulduk, farklı tatlar denedik. Derken bir gün Bahçeli'yi sevmeye başladığımı hissettim. Son gidişimde o caddede yürümenin beni dinlendirdiğini keşfettim. İnsanı mutlu edecek kadar canlı, huzurla sohbet ederek yürümesine engel olmayacak kadar sakin... İşte önüme ilk çıkan şey:

Kestaneye alternatif isteyenler için, caddenin girişinde bir market. Bir yandan da leblebi kavuruyorlar. Sevmeyeni bile cezbedecek bir koku kaplıyor her yeri. Sigaranın kötü kokusuna inat olsun diye sanki.

Bir şehri güzel yapan nedir?

Sevdiğiniz birinin elinden kestane yemek mi? Paylaşımlar ya da anılar mı.. ? Bir şehri güzel yapan, duygular ve hisler mi? Yürüdüğünüz caddede ne kadar çok hissiniz varsa, oraya o kadar ait oluyorsunuz. Gittiğiniz her yer hislerinizle güzelleşiyor aslında. Başarılarınızla taçlanıyor, başarısızlıklarınız ile anlam kazanıyor. Bir şehrin içini doldurmak demek, orada aşkı da nefreti de arkadaşlığı da ihaneti de sükuneti de kavgayı da yaşamak demek. Bir şehrin içini doldurmak demek, o şehirde anılar biriktirmek demek... 

Ben bir İstanbul kızıyım. Bir İstanbul aşığı. 2 senedir hiç değişmeyen bir hasretim var İstanbul'a. İstanbul'la ayrı düşüşüm, Ankara'yı sevmeye başlamamı engelledi, taa ki sigarayı bırakıp Bahçeli sokaklarında sevdiğim adamla kestane anıları biriktirmeye başlayana kadar. İçinde bir çok küçük macera barındıran bu süreç, çok yönlü bir yolculuğa dönüşmeye başladı. Yaşadığım şehre tutunuyorum artık. 

İşte bu da bizim içi bir sürü duygu ile dolu kestanelerimiz... 

Merve G. 

Ankara

Şip Şak Fotoğraf

 

Yazmak için ihtiyacım olan her şey yanımda. Fotoğraf makinesi yazmak için gerekli mi derseniz, hayatımızda yeni ilgi alanlarına yer açıyoruz. Yazmak yetmez, bir de o anki hislerimize tercüman olacak, kelimeler kadar etkili bir şey yapalım, fotoğraf çekelim dedik.. Buğra zaten fotoğraf çekme işi ile oldukça ilgili, ne zaman evde bloga ekleyeceğim bir yazı için fotoğraf çekmek istesem, usulca yanıma yaklaşıp, büyük bir sabırsızlıkla "bir de ben deneyeyim mi?" diyor. Tutamıyor ki kendini.

 

Ve çikolata yerine sağlıklı atıştırmalık: ceviz ve kuru üzüm. Alışınca çikolata kadar keyif verebiliyor. Tatlı ihtiyacını bastırıyor, hem de oldukça faydalı. Badem-kuru üzüm, leblebi-kuru üzüm de değişik versiyonları. Bugün benim menümde ceviz var.

 

Artık gün saymıyorum, gün içerisinde sigaranın aklıma gelişleri oldukça azaldı. Sanırım alışkanlıklar kırılmak üzere, nikotin yoksunluğuna dair bir belirti de yok. Ancak çok enteresan, yoksunluktan ziyade hasret var sanırım. Buğra'da da bende de sigara aklımıza geldiğinde bir hüzün hali vuku buluyor. Sanırım ikimiz de bazen gerçekten çok özlüyoruz:)

 

Bugün evde yalnız bir kaç saat geçirdim. Yalnız kaldığımda, telefonla konuşurken ve bazen yemek yaparken aklıma geliyor. Mutfağa girdiğimde değil, yemeklerden sonra ya da kahve içerken de değil. En zorlarını atlatmış varsayıyorum kendimi. Tabi hala korktuğum bir kaç durum var. Eski dostlarla bir araya gelmek, bir Türk kahvesi pişirmek ve sohbet etmek mesela. Kendim için belirlediğim en riskli durumların başında geliyor. Böyle zamanlarda alacağınız sosyal desteğin önemi büyük. Hiç bir önlem almadan riskli durumu yaşamaya kalkarsanız, yenilgiye uğrama olasılığınız çok yüksek. Kendi adıma eski dostlarla bir araya geleceğim zaman almayı düşündüğüm bazı önlemler var. Onlardan bu konuda destek istemek gibi. Detayları ise o gün geldiğinde paylaşacağım.

 

Buğra geçenlerde şöyle bir cümle kurdu "Aklımdaki sigarayı asla bırakamam düşüncesini yendim sanırım, artık öyle düşünmüyorum... Taktiklerin işe yaradı, ortalıktan sigaraya dair her şeyi bir anda kaldırmak, azaltmadan direkt bırakmak iyi oldu.." Bir gün kendisi de paylaşır belki ama Buğra'nın benim şahit olduğum bir çok kez sigarayı bırakma denemeleri oldu. Bugüne kadarkilerin hepsi başarısızlıkla sonuçlandı. Bu onun kafasında ben sigarayı asla bırakamam gibi bir düşünce oluşturdu sanırım. Bu sefer ne oldu da bırakabildi, fark neydi kendi anlatsın isterim:)

 

Dip Not: Çok yorgun bir şekilde eve geldikten sonra sigaranın ilk nefesinde tamamen halsizleşmek, uyku haline yenik düşmek yerine, yemekten sonra içilen kaliteli bir kahve ile yudum yudum dinlendiğini hissetmek.. İşte fark burada.

 

Merve G.



Grup Terapisi ve Çikolata

Bugün iş yerinde liderler toplantısında çalışma arkadaşlarımdan birinin de sigarayı bırakmış olduğunu öğrendiğimde yüzümde sebepsiz bir gülümseme oluştu. O an grup terapilerini, ortak yaşantıları ve zorlukları paylaşmanın iyileştirici gücünü daha iyi anladım. Hiç tanımadığınız, belki hiç sohbet etmediğiniz birinin sizinle aynı süreci yaşadığını düşündüğünüze, tarifsiz bir sohbet etme isteği duyuyorsunuz. Aynı şeyleri hissetme ihtimalinin yakınlaştırıcı gücüne tanık oluyorsunuz. Sonra o kişi ile neredeyse harfi harfine aynı şeyleri yaşadığınızı ve hissettiğinizi gördüğünüzde sanki dünyanın en büyük mucizesi gerçekleşiyor ve ıssız adada bir insana rastlamış gibi oluyorsunuz. Anlattıkça, paylaştıkça, gördükçe; yürüdüğünüz yol ne denli zor olursa olsun, sanki bitmekte olan gücünüz yenileniyor ve yolunuza daha kararlı daha dirayetli devam ediyorsunuz. Evet bunların hepsi neredeyse yalnızca 10 dakika içerisinde gerçekleşiyor. 3 gün sigaranın zararları hakkında bir konferansa gitmiş olsanız bu kadar etkili olmayabilirdi. İşte size etkileşim. Mesleki olarak her zaman gücüne inandığım bu tekniğin, benim inandığımdan daha güçlü bir etkisi olduğunu gördüm. Sigarayı bırakmış olmak insanın mesleki bir şey keşfetmesini sağlayabilir mi? Evet, hem de çok derin bir şekilde.

Biraz fazla tatlıya düştüm o ayrı. Çikolatalar her zamankinden biraz daha dayanılmaz. Bunun için de bir çözüm arıyorum. Ne de olsa sigara içtiğim her anın yerine çikolata yemeyi koyamam. Koyarsam, 1 ay sonra aynaya baktığımda, aynada çikolata bağımlısı birini görebilirim. Oysa ben, keyifleri zarar verici hale getirmemek için bu yola çıktım. Peki ya çikolata yemediğimde hissettiğim o dayanılmaz gerginlik? Yemin ederim sigarasızlıkla yarışıyor!

Her zaman yiyeceklere özel bir ilgi ve alakam olduğu bir gerçektir ama son zamanlarda biraz tehlikeli bir yakınlaşmamız oldu... Yeniden başka bir konuda önlem alma gerginliğini hissetmemek için, şimdiden bu konuda farkındalık kazansam iyi olacak sanırım. Ama zor değil mi? Tatlı tatlı uzanmışlar önüme... 

Merve G. 

Bağımsızlık özlemi :)

Sigarayı da bırakmam ile yeni bağımlılığım kahve olmaya başladı. Bağımsız yaşamayı beceremiyorum galiba:) Önceleri kahve benim için nescafe'den ibaretti ve o da 3 ü 1 arada ve 2 si 1 ara da olmak üzere ikiye ayrılmaktaydı :) Geçenlerde Merve'nin yoğun ısrarlarına dayanamayıp bir kahve makinesi aldık. Öyle çok pahalı aletler değil, 100-150 TL'den başlayan fiyatlarla değişik makineler bulmak kolay. Hele ki kendisini amorti etmekte üstüne yok. 2 kişiyseniz rahat 1 ayda verdiğiniz parayı çıkartırsınız :)

Neyse; neticede evimize giren bu aletle kahveye olan merakım da artmış oldu. Önce ismini bilmediğim kahve çeşitlerinin ne manaya geldiğini öğrenmeyle başladım :) Espresso, Cappucino, Mocha, Latte bunlar benim için kaçak çay, earlgrey, yeşil çay gibiydi :) Meğerse hiç alakası yokmuş. Durum aynen aşağıdaki gibiymiş;

Yani anlayacağınız Espresso işin çekirdeği, süt ve köpük oranları ise kahvenin çeşitleri imiş. Bunları öğrenince Cappuccino gözümde bitti, o ne öyle hepsi köpük resmen, Espresso için de rütbem yetersiz olduğundan oldum Latte bağımlısı :)

Sigararayı bırakmadan önce kahve ağız yumuşatıcı bir içecek iken şu an kahve benim için büyük bir zevk. Artık aldığımız kahvelerin markasını ve çeşidini değiştirerek yeni tatları keşfediyoruz. Sigarasız kahve daha bir kahve;) En son dün Mocaco'dan Guatemala'yı denedik, hatta şu an onu yudumluyorum. Starbucks kahvelerinden sonra çok başarılı geldi. Bundan sonrasında da Lavazza'yı denemek hedefimiz..

Buğra G.

Sigarayı Bırakıyoruz!

Buğra'nın uzun zamandır yapmak istediği, benimse bir türlü ona destek olamadığım bir şeyi sonunda güçlerimizi birleştirerek hayata geçirdik. Sigarayı bıraktık!
Bu blogun başlangıç noktası da aslında bu karar oldu. Sigarayı bırakmanın ikimiz için de bu kadar heyecan verici ve merak uyandırıcı bir keşif yolculuğuna dönüşebileceğini, bu yaşımızda bile sigarayı bırakmak sayesinde, ilk defa tadacağımız şeyler olduğunu fark edeceğimizi asla tahmin edemezdik. Sigarayı bırakmanın ardından birden bire hayatımıza giren yenilikler bizi öylesine şaşırttı ki, bunları kaydetmeye karar verdik. İşte bizim sigarasız bir yola çıkışımız...

Tarih 28 Ekim 2012. Bir Pazar akşamı. Bolu tatilinden yeni dönmüş, ciğerlerimizi tertemiz hava ile yeni doldurmuştuk. Ani bir karar ile, önceden hesaplanmamış ve planlanmamış bir şekilde sigarayı bırakmaya karar verdik. Son sigaramızı içtikten sonra evde sigarayı hatırlatacak kül tablası ve çakmak gibi materyalleri kaldırmakla işe başladık. Var olan paketlerimizden kurtulduktan sonra dişlerimizi fırçaladık ve ertesi gün hiç sigara içmeyecek olma fikrinin verdiği huzursuz bir heyecanla uyuduk...



İlk günün keşfi: evimiz yemek kokuyor, kurabiye kokuyor. Sigara içmeyen misafirlerimizle daha kaliteli vakit geçiriyoruz. Sabah kahvesi içmek mi? İşte o gerçekten çok zordu!

Aksi gibi bu hafta her anlamda ikimiz için de oldukça stresli bir haftaydı. Uzun zamandır kendisini görmediğim gözyaşlarım bile kapıyı çaldı bu hafta. Belki de sigarayı bırakmanın verdiği değişimin getirdiği bir zorluk, bir hassasiyetti. Buğra ile sigarasız ilk tartışmamızı yaşadık ve konuşmak için Mado'ya gittik. Keşif iki orada gerçekleşti. Bir mekanın sigara içilmeyen bölümde oturmanın ayrıcalığı: Sakin, gürültüsüz, garsonların daha hızlı servis yaptığı, sıcak ve nezih bir ortam. Hayatımda ilk defa Buğra ile bir konu hakkında tartışırken sigara içmedim. Sigarayı hatırlatmasın diye kendime bir bitki çayı söyledim. Sinirlerinizin bozuk olduğu bir anda, sakin bir mekanda oturup bitki çayı içerek kavga etmek, gürültülü bir mekanda oturup kahve içerek kavga etmeye kıyasla, ilişkide hata yapma riskinizi azaltıyor. İşte sürecin en büyük keşfi!

İlk hafta için aklımda kalan bir kaç keşif daha: kıyafetlerimizin daha uzun süre yumuşatıcı koktuğunu, akşamların bize daha uzun geldiğini, güne çok daha dinç devam edebildiğimizi fark ettik.

Geçirdiğimiz bir haftalık zaman dilimine bakıyorum da; canımız çok sigara çektiğinde saati umursamadan Bahçeli'ye gidip kestane yiyor, yürüyor ve yol boyunca sohbet ediyoruz. Ortak hedef ve benzer yaşantıların bizi birbirimize daha fazla yakınlaştırdığını hissediyoruz. Sigarasızlığın zorluklarını uzun uzun konuşuyor olmak, getirdiği yenilikleri fark edip bunlardan mutluluk duymak, belki de uzun zamandır hayat telaşına dalıp kaybettiğimiz bir heyecanı getirdi ilişkimize.

Sigarayı bırakmak artık bizim için yeni yerler görmek gibi bir şey. Her gün "Bakalım bugün bizi ne bekliyor?" diye uyanıp, uyumadan önce yaşadıklarımızı konuşuyoruz...

Merve G.