Bebektim Yetiştim Yetiştirildim

Güneş yüzüme yüzüme vuruyor. Bugün dünyanın kötü yanlarına karşı takındığım tavrı takınıyorum. Sımsıkı yumuyorum gözlerimi. Ne ses çıkarıyorum, ne ağlıyorum, ne kıpırdanıyorum. Yapmam gereken şey neyse onu yapıyorum. Gözlerim kapalı. 

Bilmem ben bebek Merve olarak, ne isterdim dünyadan. 

Bugün benzer şekillerde birilerinin egolarını beslediğim, mütevazilikte sınır tanımadığım ilişkilerde yer almamak için, varlığıma şükredilmesini mesela. O zaman belki 'herşeyin en doğurusunu bilen' insanların yer aldığı ilişkilerde kendime aynı pasif ve 'mütevazi' konumu belirlemeyebilir, daha gür sesli olabilirdim. O zaman ben de 'düşünmeden konuşmayı - konuşabilmeyi' öğrenmiş olurdum. Düşünmeden konuşabilmek, ne büyük bir lütuftur! Konuş arkadaşım, kızmıyorum benimle düşünmeden konuşmana. Kendini sürekli karşındakinin duymak istemeyebileceği şeylere karşı bir süzgeçten geçirmek zorunda 'hissetmemeni' kıskanıyorum. Tam da bu nedenle çocuklarımızı büyük bir şükran duygusuyla karşılamak, şatafatlı 'hoşgeldin bebek' patileri yapmaktan çok daha mühim.

Kabul görmek isterdim mesela. Bugün temas ettiğim her insandan(!) onay alma ihtiyacıyla kendimi yormamayı, mükemmelin peşinde olmamayı, aksatabilmeyi, serebilmeyi, ekebilmeyi, gecikebilmeyi öğrenebilmiş olurdum. Bu nedenle, çocuklarımızı, bebeklerimizi tam da dünyaya geldikleri gibi kabul etmek, onları olmasını istediğimiz 'şey'lere dönüştürmek için süslemekten, giydirmekten, allayıp pullamaktan, olmadıkları gibi göstermekten çok daha mühim. 

Yaşamın ilk aylarında sürekli ağlayan bir bebeği, annenin o ağlamalarıyla kabul edip, sarıp sarmalaması kadar iyileştirici ne olabilir başka? Oysa o anne 'görür görmez aşık olacağını sandığı' bebeği ile ilk günlerini hiç de böyle hayal etmemişti. Şimdi kollarını açıp, pembe hayallerini bir kenara bırakıp, bebeğini öylece, olduğu gibi  kabul etmesi, sebebi bile bulunamayan ağlamaları görünürde durdurmuyor olsa bile, ne mucizevi bir iyileştirici. 

Bana gülen gözlerle bakan insanlar isterdim mesela çevremde. Kendimi olduğum gibi kabul edebilmeyi, kendimle bu kadar savaşmamayı, kendime tökezleme hakkı verebilmeyi öğrenmiş olurdum belki. Ben de eksik yanlarıma aynada gülen gözlerle bakabilirdim o zaman. Tam da bu nedenle çok daha mühim, çocuklarımızın ihtiyaçlarını karşılarken neşeli olmak, onlara gülen gözlerle bakmak,  onları ne kadar da mutlu yetiştirdiğimizi gösterme gayretlerimizden. Mutlu çocuk, ona mutlu mutlu bakılmasından öğrenmez mi önce mutluluğu. Bak ne güzel, çocuğun özne olduğu bir cümlede mutlu kelimesini ne çok kullandım. Hiç kulağımı tırmalamadı yüksek sesle okuduğumda.  Gerçekte de hep yan yana olsalar ya, çocuk ve mutluluk. 

Liste uzar gider, nihayetinde bebektik, yetiştik işte. Yarasıyla beresiyle. 

Peki hiç kendini düşündün mü? Sen ne isterdin bir bebek olarak bu hayatta?

Merve G. 

İstanbul

Savaşçı İnsanlar

Geçenlerde instagramda çoktan beridir takip ettiğim, takip etme sürecimin bir yerinde aniden kanser olduğunu öğrenmiş, tedaviye başlamış, saçları dökülmüş ve türlü zorluklar yaşamış bir blog yazarının, tedavi sürecinin sonunda duygularını anlatan bir yazısına tanık oldum.

Bu sürecin sonunda çok güzel insanlar kazandığını, ancak bir çok da kayıp yaşadığını anlatıyordu özetle. Dünyada olup biten türlü türlü olayın, aslında birbiriyle ne kadar benzer olduğunu, çeşit çeşit yaratılmış insanoğlunda nasıl da aynı duygulara neden olduğunu fark ettim.  Aslında birbirimizden ne kadar farklı görünsek de, çok benzer duygular yaşıyoruz. Aslında birbirinden ne kadar farklı zorluklarla mücadele ediyor gibi görünsek de, aslında aynı yollarda yokuş yukarı yürüyoruz.

En son blog yazımı neredeyse 1 sene öncesinde yazmışım. Beni yakından tanıyanlar bilirler, her anlamda oldukça zorlu bir yıldı. 1 sene önce yazdığım yazıda anlatmaya çalıştığım şeye bakıyorum da, bugün o duygum olduğu yerde duruyor. Dünya kendi mutluluğu ile sarhoş olmuş, bu sarhoşlukla kimi nasıl yaraladığını asla görmeyen kalplerle dolu.  

Hastalıklar, hastaneler, savaşlar, çekilen fiziksel ve ruhsal tüm acılar iki gerçeği gösteriyor insana, özünde kim olduğunu ve ruhunun el ilkel yanlarını. İnsan yaşadığı şeyle ne yapacağını bilemediğinde ilkel bir şekilde acı çekiyor ve ilkel bir şekilde öfkeleniyor. Doğum sancısı çekerken en ilkel yanı ortaya çıkan o güçlü kadınlar gibi.

İkinci gerçekse diğerleri ile ilgili. Diğer, o çok sevilen, güvenilen insanlarla ilgili. En büyük hayal kırıklığın olanlar. Birer birer gidenler, oradaymış gibi görünüp aslında hiç orada olmayanlar, başta orada olup sonradan kaybolanlar.  Bunu çok doğal bir şeymiş gibi yaparlar, ayda yılda bir yapılan görüşmelerde ilişkide hiç bir kopuş yaşanmamış gibi davranırlar.  Görüşme bittiğinde şaşkınlığın öyle büyük olur ki, kendinden şüphe edersin bir an.  Bir grup başka insan var ki, onlar kötü kalpliler grubundalar. Senin mutluluğundan ne kadar rahatsız oluyorsa, çektiğin acıdan o kadar beslenir.  Nadir gelir, çarpar gider. Zor anlar, zor toplarsın kalbini.

İşte o kanser olan kendisini hiç tanımadığım instagram arkadaşım, aynı duygulara dokunuyordu o yazısında.  Bu süreçte daha şeffaf gördüğü kalplerden bahsediyor.  Nasıl dönüşüp, nasıl değiştiğinden. 1 senede saçlarını kaybetmenin çok daha ötesinde şeyler yaşadığından. Biz onun en çok dökülen saçlarını, değişen bedenini görüyoruz. Oysa o en büyük değişimi ruhunda taşıyor. O artık aynı insan değil, dünyaya başka bir yerden bakıyor. İnsanları daha iyi tanıyor, belki kimisini daha başka severken, kimisinden daha başka uzak duruyor. Belki artık daha keskin sınırları var, artık daha az umursuyor başkalarının ne düşündüğünü, bir de belki artık daha az ihtiyaç duyuyor diğerlerine. Bizse onun giden saçlarını, belki rengi değişen yüzünü görüyoruz sadece. Oysa kim bilir diğerlerinin bilmediği neler değişiyor onun içinde.

Yürekli kadın. Savaşçı kadın. İlkel yanlarını da seven, o yanlarının da farkında olan kadın. Mücadelen en çok seni dönüştürecek. Diğerleri sana gerçekte ne olduğunu asla bilmeyecek.

Merve G.
İstanbul